توسعه شهری به روشهای کنونی، تأثیرات منفی فراوانی بر منابع آب و نیز بر اکولوژی شهری گذاشته و سبب شده محیطهای شهری از اهداف توسعه پایدار فاصله بگیرند. در محدوده هیدرولوژی، مطالعات نشان میدهد که مدیریت آب باران در شهرها به روش سنتی تأثیرات منفی از جمله افزایش حجم روانابها و افزایش دبیهای اوج را در پی داشته است. همچنین روشهای سنتی مدیریت آبهای شهری، با حذف پوشش گیاهی بومی و افزایش سطوح سخت، سطح سرانه فضای سبز شهری را تا حد زیادی کاهش داده است. مفهوم طراحی شهری حساس به آب طی دهههای اخیر در برخی کشورها از جمله استرالیا توسعه یافته است. این مفهوم به عنوان راهکاری پایدار در توسعه شهری، برای رفع بسیاری از مشکلات حاصل از روشهای سنتی مدیریت چرخه آب از جمله افزایش سطوح سخت و کاهش فضای سبز شهری، نویدبخش بوده است. این مقاله به توصیف و بحث در مورد مفهوم طراحی شهری حساس به آب، اهداف و مقایسه آن با مفهوم سنتی در زمینه مدیریت چرخه آب در شهرها میپردازد. امید است که مقاله حاضر، به گسترش این مفهوم و ارزیابی آن برای توسعه شهری پایدار در ایران کمک نماید.
)
ارسال نظر در مورد این مقاله